We are loose!

Zo, zo dat doet maar… Jeetje alweer? Wat een luxe leven… Een aantal van de zinnen die bij mij zijn blijven hangen de laatste paar weken. Is het echt zo luxe? Zijn wij nou verwend? Lopen we teveel uit de pas? Moet ik me schuldig voelen? Al deze vragen spoken rond in mijn hoofd. Natuurlijk krijgen we ook leuke reacties als: je hebt groot gelijk, heerlijk zeg en geniet ervan! Maar die andere zinnetjes, die andere vragen. Waarom houden mij die zo bezig? Waarom doen we dit?

Op het moment van schrijven vraag ik me dat ook af… We maken op het moment een 30 uur durende busrit met een touringcar die in Nederland waarschijnlijk gebruikt zou worden om fanatieke hooligans naar een uitwedstrijd van Feyenoord te brengen. Maar goed, we hebben hier zelf voor gekozen. Wij wilde dit. Waarom? Dat is een vraag die we in de komende weken zouden moeten beantwoorden. Laat ik je meenemen in ons reisverhaal. Door de lucht, over zee en dus blijkbaar ook 30 uur lang over een autoweg waar zelfs de maankraters jaloers op zijn. Maar goed Embrace the Journey!

3-3-2024

Het is zover! Na een gezellig borreltje gisteravond en afscheid van vrienden en familie staan we vandaag op met een heerlijk vakantie gevoel. Onze tassen zijn zo goed als ingepakt, alleen nog even schoonmaken in huis zodat we over 3 maanden rustig kunnen acclimatiseren. Ik breng nog even snel de auto en al onze stekjes naar mijn ouders en help nog eventjes een vriezer inladen bij mijn broer. Rond twee uur gaat de backpack op de rug, de rugtas op de buik en de deur acht ons dicht. Daar gaan we!

Met de metro en de trein rijden we richting Schiphol. We moeten tenslotte toch even oefenen om met het OV te reizen met die units op ons rug. Een jolige vrouw spreekt ons aan en vraagt waar we heen gaan. ‘Drie maanden naar Indonesië’ is ons antwoord. ‘Oh wat heerlijk’ antwoord de vrouw en laat vervolgens duidelijk merken jaloers te zijn. Ze geeft ons groot gelijk en wenst ons heel veel plezier. Ze zwaait nog één keer en vervolgt haar tocht richting haar werk.

Aangekomen op Schiphol checken we onze backpacks in. Alles verloopt soepel en snel. Natuurlijk moeten we bij de douane onze rugtassen weer eens open doen. Geen idee waarom dat elke keer bij ons gebeurd, want ze zien niet echt iets. Altijd spannend, maar ook dit verloopt verder prima. Half 7 stappen we het vliegtuig in richting Istanboel. We kijken samen naar de Barbie film, genomineerd voor verschillende Oscars en enorm populair….. Wat is dat een vage film zeg, ik begreep er echt helemaal niks van. Er zit naar mijn idee ook niet echt een duidelijk verhaal of conclusie in… Vage settings over emancipatie en mannen die willen opkomen voor hun gevoelens. Veel te rare liedjes en choreografieën. Nope, niks voor ons! De tweede vlucht van Istanboel richting Jakarta vertrekt midden in de nacht. We proberen dus maar een beetje te slapen. Dat lukt maar halfjes en heel lichtjes, maar ja dat wist ik wel van te voren. Dan nog maar een filmpje, maar Transformers: Rise of the Beasts is ook niet veel beter dan de Barbie film. Weer een of andere vijand die probeert de aarde op te slokken en moet worden tegengehouden. Ahg ja, het dood wel de tijd.

4-3-2024

Met het tijdsverschil komen we volgens de klok 24 uur na het instappen in Amsterdam nu aan op Jakarta Airport. Alles verloopt soepeltjes, we regelen een visum voor 30 dagen, vullen nog even een douane formuliertje in en pikken onze backpacks op de goed en heel zijn aangekomen. We stappen de deur uit en de geur van Indonesië komt ons tegemoet! Het is een gekke ervaring, want het brengt me meteen terug naar Bali 5 jaar geleden. Het is zo’n herkenbare geur. Niet persé lekker te noemen vanwege alle uitlaat gassen, maar wel vertrouwd. Het doet wat met me merk ik. We zijn er, dit wordt genieten!

Buiten zoeken we, tussen de opdringerige taxichauffeurs de Grab-plek op (Grab is een soort Uber) en boeken een taxi richting onze hostel. Het duurt even voordat hij er is, want het is behoorlijk druk op deze plaats. We hadden ook wel naar de deluxe Grab versie kunnen gaan, maar dat vonden we toch een beetje aan de dure kant. Dat zou 350.000 rupiah zijn voor een taxi rit van een uur, omgerekend zo’n 21 euro. Ja in Nederland is dat een prikkie, maar nu hebben we een nog beter ritje voor 150.000 rupiah (9 euro).

Aangekomen bij onze slaapplek worden we hartelijk welkom geheten door Dani in zijn CoffeeBunk Hostel. Er zijn een paar gedeelde kamers, maar wij hebben een losse kamer met eigen douche geboekt. Eenvoudig, maar prima voor de aankomende nacht. Lekker douchen en naar bed, beetje bijslapen van de lange reis.

5-3-2024

Selemat Pagi, Goedemorgen! Onze eerste ochtend van een geweldige reis door het prachtige Indonesië. Vandaag zouden we eigenlijk gelijk verder reizen richting Sumatra, maar we hebben besloten het even rustiger aan te doen en een extra dagje hier te verblijven. Niet omdat het zo mooi en fantastisch is, maar omdat we niet gehaast door willen gaan. We nemen dus een rustig ontbijtje, Tess aan de mie en ik nog even een sandwich. Ook blijkt het niet voor niks CoffeBunk Hostel te heten, want Dani heeft verstand van koffie. Ik kan bij hem een heerlijke V60 bestellen met een super bijzondere aroma en smaak. Het heeft iets weg van kersen en grapefruit, heerlijk!

We hebben nu ook mooi de tijd om even een SIM-kaart te regelen en geld te gaan pinnen. Dani geeft aan dat we het beste naar de Mall kunnen gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Met de Grab naar de Mall. Binnen blijkt op de beneden verdieping een heel bataljon aan telefoonstandjes te staan. Iedereen die wat probeert aan te smeren. We lopen snel eerst even naar boven en vinden een pinautomaat. Drie miljoen euro pinnen we! Haha was het maar zo’n feest! Drie miljoen rupiah is omgerekend zo’n 175 euro. Daar moeten we de komende tijd wel van rond kunnen komen. Als we weer naar beneden lopen merken we dat we nog niet klaar zijn voor de strijd met het telefoonkartel dus we gaan buiten even wat eten. Lekker Soto Ayam met een soort loempia en een koel sinaasappeldrankje aangelengd met suiker. We moeten echt leren om te kunnen zeggen zonder suiker, want hier blijken ze echt overal van zoet te houden.

Uiteindelijk gaan we ervoor, naar de underground, de battle is aan. De strijd is eigenlijk eenvoudig, er blijken niet veel tentjes te zijn die SIM-kaarten hebben. De meeste verkopen alleen nieuwe telefoons, althans dat beweren ze. Bij het standje waar we wel een SIM-kaart kunnen fixen blijkt het moeizamer te gaan dan gedacht. In Bali kocht je een SIM-kaart met internet en kon gewoon samen met mijn eigen SIM in m’n telefoon. Het blijkt nu dat de Indonesische overheid nieuwe regels heeft ingevoerd waarbij je je telefoon moet registreren voordat je SIM-kaart het doet. Dit is wel mogelijk, maar blijkt voor 3 maanden erg veel geld te kosten. De vrouw achter de toonbank geeft aan dat het niet lukt bij onze telefoons en legt uit dat de meeste dan een mobiel WiFi-routertje kopen. Je hebt dan wel een SIM-kaart nodig, maar die hoef je dan niet te registreren omdat het geen telefoonnummer heeft. Nou dan maar dat. Terwijl ze hier mee bezig is merken we dat alle verkopende dametjes die de telefoons promoten giechelend en grinnikend onze kant op kijken. De verkoopster, die een beetje Engels spreekt, zegt dat Tess mooie ogen heeft! Na een drie kwartier, waarschijnlijk teveel geld voor een WIFI router, prikkende ogen in ons rug, maar wel met een SIM-kaart lopen we weer naar buiten, gelukt!

Terug in het hostel aangekomen zoeken we uit hoe we morgen de reis naar Sumatra gaan voort zetten en wat er te beleven valt. Op een gegeven moment krijgen we een beetje trek en laten het uitzoeken voor wat het is, we zien het wel morgen… We dachten om even beneden in het restaurantje wat te eten, maar Dani adviseert ons om naar de Night Market te gaan. Het is een klein stukje lopen en goed opletten, want het verkeer blijft chaos hier. We merken al gauw dat we de enige westerlingen zijn hier en dat het niet vaak voorkomt dat er toeristen over deze Night Market lopen. We kopen een heerlijke saté stok en een martabak voor thuis. De saté van slang en leguaan laten we nog even voor wat het is. Thuis eten we de Martabak op (niet zo lekker als die op de Ubud Night Market in Bali, maar het gaat de goede kant op). Tess gooit nog even een pepertje achterover die bij de ingelegde groente zat. Dat had ze beter niet kunnen doen haha… Even afkoelen onder de douche en dan lekker ons bedj… eh, slaapbank gemaakt van een paar losse kussens van de bank, in.

6-3-2024

Na het ontbijt en een heerlijke V60 koffie in mijn thermosfles staat de Grab driver op ons te wachten om ons naar het station te brengen. Na een klein uurtje staan we op een treinstation in een stadje waar waarschijnlijk nog geen enkele toerist van gehoord heeft. Voor 80.000 rupiah (4,80) kopen we twee kaartjes richting Rangkasbitung. We hebben het gevoel afgezet te worden aangezien we op internet naast dit bedrag ook andere bedragen tegen kwamen. Onderhandelen is niet ons sterkste onderdeel en Engels praten doen ze in dit gehucht niet echt. Ahg, we willen gewoon zo snel mogelijk door rijden dus oké. De trein komt vrij snel aan en blijkt heel goed te zijn. Schoon, netjes en rustig. In ongeveer anderhalf uur rijden we naar het volgende station waar weer op zoek moeten naar de volgende tickets. Als een stelletje verdwaalde toeristen lopen we over het perron en worden we uiteindelijk op een loket gewezen waar we kaartjes kunnen kopen naar Merak. 3000 rupiah per persoon (18 cent), zie je wel dat andere was veel te duur, beetje opletten de volgende keer.

We moeten zo’n 2 uur wachten op de volgende trein. We zitten tussen de lokals lekker weg te zweten en worden ondertussen meerder keren aangestaard en op de foto gezet. Ik vind het wel gezellig eigenlijk! Als de trein aankomt en wij in willen stappen komen we er achter dat we bij onze vorige reis niet te veel hebben betaald. We hebben namelijk voor deze trein per ongeluk een kaartje gekocht in de laagste klasse mogelijk. Een overvolle trein waarbij iedereen een zitplek krijgt aangewezen als je daarvoor hebt betaald zorgt ervoor dat wij in een veel te klein gangetje met onze backpacks, rugtassen en nog 5 andere personen moeten plaats nemen. Een aantal aardige mannen geeft aan dat we de backpack van Tess wel even in het vak boven de stoelen kwijt kunnen. Iets meer ruimte, maar draaien lukt niet zonder tegen iemand aan te stoten. De mensen in de trein vinden het wel heel leuk dat wij er zijn. Weer ongevraagd en stiekem, maar deze ook ook gevraagd en oprecht ga ik weer met wat mensen op de foto. Een man die zeer beperkt Engels spreekt vraagt waar we heen gaan en probeert wat andere dingen te vragen. Ook dit is wel gezellig en een hele ervaring. In de stations die komen stappen steeds meer mensen uit. Een vrouwtje met een tas vol vruchten geeft twee handen vol aan ons mee. Het blijkt een vrucht te zijn genaamd Duku en lijkt op een lychee kwam smaak en een knoflook qua uitstraling, heerlijk is het! Naar mate de trein steeds meer leeg stroomt komen er plekjes vrij in de wagon. De man die volgens ons de conducteur moet zijn geeft aan dat we wel mogen gaan zitten. Het laatste half uurtje voordat we aankomen in de haven van Merak. We stappen… of nou ja eigen klimmen uit de trein. Hier blijken ze het niet te kennen dat de perrons worden aangepast aan de hoogte van de trein. De ene keer moet je een afstapje maken om de trein in te gaan en de andere keer is de ingang halverwege je navel en is er geen andere optie als de trein in klimmen. De oudere mensen worden soms zelfs de trein in en uit getild. Dus Kev, als je dit leest, de drempeltjes die wij oefenen met het OV in Nederland is hier niks bij 😉

Een uur later vanwege oponthoud voor ongevraagde, gevraagde fotoshoots en sluwe verkoopertjes komen we aan op de terminal van de ferry. Er staan verschillende computertjes om je tickets te kunnen kopen, maar de security zegt toch echt dat we het bij zo’n tokootje moeten halen. Nou ja dan maar dat, zo duur is het niet. We nemen maar weer de regular versie ne kijken wat daar ons weer te wachten staat. Tot onze verbazing is de ferry in een priima staat en is er ruimt genoeg. We gaan lekker in het zonnetje op het bovendek zitten en genieten van de reis. Ook hier weer wat mannetjes die het toch heel leuk vinden om met ons op de foto te gaan. Blijkbaar komen ze hier niet zo vaak toeristen tegen. Nu je het zegt… we hebben er naast de drie in het hostel ook nog geen één gezien.

Het is al een tijdje donker as we aankomen op Sumatra. Eerst maar even wat eten. Veel keuze is er niet, de terminal is op wat louche taxichauffeurs helemaal verlaten. We vinden een klein tentje met wat eten. Geen idee wat het allemaal is, maar we gaan ervoor. We mogen een bord rijst pakken en er op een buffet-achtige manier wat bij scheppen. Nou zeg dat smaakt toch allemaal heerlijk, zelfs al ziet het er niet zo smakelijk uit in de vitrine. Na het eten bestellen we een Grab, maar het blijkt dat er hier in de buurt geen eentje te vinden is. Oei, wat nu? Een taxichauffeur geeft ons een prijs om ons naar Bandar Lampung te brengen. Deze prijs is goedkoper dan de Grab-app aangeeft. Raar, maar ja we kunnen niet anders. Na het instappen loopt de man weg en gaat bij zijn vrienden staan. Enige tijd later komt hij terug en vraagt of we alvast 100.000 rupiah (6 euro) vooruit willen betalen. We hebben het gauw gezien, dit wordt niks! We besluiten snel uit te stappen en onze spullen te pakken. Snel weg lopen, andere mannetjes op dezelfde parkeerplaats volgens ons met hun scooters en roepen wat hier en daar. Wegwezen hier, we lopen wel naar een grote weg en kijken of we daar een Grab kunnen bestellen. Als de scootertjes zijn afgeschud en wij in de middle of nowhere over de grote weg lopen komen er weer wat scootertjes aangereden. Hij geeft aan dat we kunnen instappen in de taxi achter ons. Een vrolijk en lief lachend mannetje stapt uit en doet de achterklep open. Op een of andere manier voelt dit beter, we zijn waakzaam, maar stappen toch in. Onze chauffeur laat duidelijk merken dat hij het waardeert en geeft de andere mannen zelfs wat geld voor het regelen van deze rit.

Na een aantal minuten in de auto en het beantwoorden van wat vragen stopt de man aan de kant van de weg. Een andere kerel stapt bij ons in waarop de man zegt: Teman saya (dit is mijn vriend). Nou ja het zal wel. We hebben het er over dat het ook zomaar zou kunnen dat de chauffeur zijn vriend mee laat rijden. Hij zit toch ook in z’n eentje met twee onbekende 2 uur lang in de auto. Iets later stopt hij weer bij een supermarkt en geeft aan dat hij wat water wilt kopen. Ja jo ook best, het is allemaal een beetje vreemd, maar het gaat nog steeds goed. Als hij terug komt en ons ook twee flesjes water geeft geloven we het wel. Dit gaat goed komen! We houden zelf ook onze Google Maps in de gaten en na twee uurtjes rijden komen we net voor middernacht aan in ons hostel. Pff de reis was wel leuk, maar dat laatste gedeelte heeft toch wel wat energie gekost. Je weet het af en toe gewoon niet en moet op je gevoel afgaan!

We zoeken nog eventjes uit wat we morgen gaan doen. Boeken we nog een nachtje bij of gaan we gelijk door? Doorgaan naar de stad Bukittingii moet met een lange busrit. Veel andere opties zijn er niet. We zouden via Palembang kunnen gaan met de trein en van daaruit met de bus of een vliegticket. Er is hier niet veel te beleven dus besluiten morgen, na lang zoeken, naar een busterminal te gaan om te kijken wat de mogelijkheden zijn. We hebben recensies gezocht en denken dat het wel goed moet komen. Nu eerst maar even lekker slapen!