Coffeenient

24-8-2019

Bij het aanbreken van de vroege morgenstond vallen de eerste zonnestralen door de net iets te ver opengevallen gordijnen. Met de felle schittering op mijn gezicht ontwaak ik langzaam uit een diepe, lange droomvlucht. Wanneer ik mezelf eindelijk rechtop getakeld heb trek ik het gordijn een klein stukje dicht om nog heel even lekker verder te soezelen op dit heerlijke matras. Vredig dut ik weer wat in…

BAM BAM BAM! Goodmorning Mister Daniel, are you awake? Eh…… Nu wel ja! Ik doe de deur open en zie de eigenaar van het hostel voor mijn deur staan. Ik heb gister gevraagd of ik een extra nachtje kan blijven, maar de wifi lag er toen uit. Hij vertelt me dat hij helaas volgeboekt is voor de volgende dag en dat ik voor 11.00 moet uitchecken. Oké, jammer, maar ja dan had ik beter gelijk een extra nacht moeten boeken. Achteraf zal blijken dat het ook wel lekker was dat het niet mogelijk was
Helaas dus geen tijd om te douchen in mijn buitendouche, want het is inmiddels al bijna tijd. Snel pak ik al mijn spullen in en vertrek ik naar Suka. Een schijnbaar hip tentje waar je goed kan ontbijten. Dat blijkt al snel, want het is inderdaad behoorlijk druk. Gelukkig kan ik nog een plekje vinden voor mijzelf alleen (heeft ook wel zijn voordelen om niet met veel te zijn). Ik bestel een heerlijke smoothie bowl met chocola en pindakaas, ben benieuwd! Met een cappuccino erbij klap ik mijn iPad open om mijn blog verder af te schrijven.

In de middag rijd ik door naar een strandje genaamd Thomas Beach. Met een steile trap kom je uit op een prachtig stukje wit zandstrand waar het vol gezet is met bedjes, maar niet overdreven vervelend! Je zou kunnen zeggen dat de kleine, grappige kereltjes, die naar je toe komen om te vragen/opdringen of je bij hun op het bedje wil gaan liggen, vervelend worden maar nee! Je moet je even voorstellen dat zo’n mannetje dus op je afkomt met zijn net iets te blije hoofd en begint:

Mannetje: Yes, my friend, bed, drinks, surfing maybe? Very cheap, special price for you!
Ik: Hmm….
Mannetje: Yes, bro (denken dat je uit Australie komt en een surfer bent) 150K special for you!
Ik: Eh….. Berapa mahal banja! (Dat is veel te duur)
Mannetje: Oh, dari mana? (Waar kom je vandaan?)
Ik: Saya dari Belanda! (Ik kom uit Nederland)

Vaak denken ze dan oh, die komt uit Nederland die heeft genoeg geld, maar voor je het weet ben je een heel gesprek aan het voeren in het Indonesisch. Dat blijken ze hier best leuk te vinden en pats, boem, heel de dag op een bedje voor 25K (1,50 euro). Ik besluit ook weer even een surfboardje te huren, maar ik wacht even tot de golven een beetje opkomen.
Tja, dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Ik peddel richting de achterste rij, maar eenmaal aangekomen zie ik dat deze golven toch echt best wel hoog zijn. Sommige zeker een meter of 2 a 2,5…. Toch maar een keertje proberen dan en tot mijn verbazing lukt het nog redelijk. Een keertje zelfs zo lekker dat ik een behoorlijk stukje mee kan surfen. Het enige irritante van die hoge golven is dat het terug peddelen super vermoeiend is. Al die grote golven klappen natuurlijk ook behoorlijk hard voor je neus om. Denk je eindelijk een stukje naar voren gekomen te zijn komt er weer zo’n joekel. Hoppa, weer ff 5 meter terug gesleurd. Na een uurtje hou ik het wel voor gezien. De golven worden steeds hoger en heb me ook een beetje opengehaald aan het rif. Tot mijn verbazing zie ik dat ik ook opeens een fin mis. Gelukkig reken ze hier geen kosten voor en mag ik nog een biertje van ze bestellen ook!

Tegen een uurtje of 4 hop ik weer op mijn scooter en maak ik nog een kleine stop bij Single Fin, een supergaaf restaurantje/club gebouwd op de kliffen van Uluwatu. Weer een lekker capputje (ik ben gek op alles waar koffie in zit) en mijn ‘omdenken’-boek maken het plaatje compleet. Ik gluur stiekem een paar keer over de rand van mijn boek om de prosurfers beneden over de bulten in het water te zien glijden. Dat is wel een kik als je dat kan, maar toch ook die gasten peddelen zich 10 minuten lang helemaal het leplazerus om weer een 10 seconden durende adrenaline rush te krijgen. Je moet er wat voor over hebben! Tegen het einde van de middag besluit ik weer terug te gaan rijden naar huis. Het is wel een mooie en chille omgeving hier, maar ik heb het wel weer gezien in mijn eentje hier en het voelt goed om er een einde aan te breien.

Ik maak nog een kleine stop bij de overheerlijke Ubud Night Market, waar ik drie verdwaalde toeristen adviseer om een lekker martabak te scoren. Terwijl ik rondloop wordt ik door papa gebeld. Even lekker kletsen terwijl ik hem een stukje van de markt laat zien. Vervolgens scooter ik door naar huis en stap ik eindelijk onder een heerlijke warme douche voordat ik m’n bedje in duik.

25-8-2019

Oh ja oeps, ik had me vrijdag afgemeld voor het ontbijt op zondag. Nou ja, weet je wat ik ga wel even kijken en anders haal ik wel ergens anders een ontbijtje. Wanneer ik kom aanlopen in de homestay zijn de twee Chinese meiden ook aan het ontbijten en is er gelukkig nog genoeg over voor mij. Na het ontbijt doe ik even een wasje en ruim een beetje mijn kamer op. Vervolgens met het tasje ingepakt richting de sportschool. Een warming-up en een beetje krachttraining zijn de voorloper op de conditie-workout van vandaag. Oké die gaat zwaar worden, want mijn conditie is best ver te zoeken. Nou ja aan de slag dan maar…. Uiteindelijk doe ik er 22 minuten over. Wanneer ik aan mijn trainingsgenoten in Nederland vraag hoelang zij er over hebben gedaan komen we op een beetje hetzelfde uit. Toch nog niet zo dramatisch dus, gelukkig!

Na het uitzweten en een plonsje in het zwembad bestel ik weer mijn standaard cappuccino en green bowl en hou het lekker de hele middag hier voor gezien. Beetje boekje lezen, puzzelen, muziekje luisteren en aan mijn tan werken. Dat laatste had ik trouwens wel anders verwacht. Op een gegeven moment stopt het bruiner worden gewoon volgens mij? Maar ja doordeweeks heb ik ook gewoon een lange broek en een t-shirt aan en werk ik onder een afdak, dus weinig zonnen. Aan het einde van de middag spring ik lekker onder de regendouche. Als ik me aan het aankleden ben komt een man vragen of ik op een bedje heb gelegen. Eh ja haha, blijkbaar dachten ze dat ik was vertrokken zonder te betalen. Nee, dat doe ik straks als ik naar de uitgang loop!

Nadat ik netjes betaald heb, rijd ik naar Ubud. Een paar weken geleden heb ik met Jurgen bij een Sushi tentje gegeten waar een live-bandje speelden. Dat lijkt me wel weer wat voor vanavond! Eenmaal aangekomen zit er helemaal niemand… Hmm ik zie dat de band pas om 7 uur begint. Ik ga wel zitten jôh, ik kijk wel of het nog wat drukker wordt. Nog geen half uur is het bandje aan het spelen en de hele toko zit vol. Lekkere live-muziek en sushi, dit is genieten zeg!
Voor mij zit een meid alleen aan een tafeltje. Zoals ik al eerder verteld heb vind ik het lastig om gewoon zomaar mensen aan te spreken uit het niks. Voor mijn idee moet ik dat nu doen om een soort te oefenen. Terwijl ik mijn hoofd breek over wat ik dan ga zeggen borrelt er een gevoel op dat ik daar helemaal geen zin in heb. Ik vind het wel even best om lekker alleen te zijn. Waarom moet ik nou perse beter worden om mensen aan te spreken? Het is ook niet zo dat ik mensenschuw ben en als het er van komt ik prima in gesprek kan komen met iemand. Waarom moet ik dit van mezelf? Nee, ik ben gelukkig en even heerlijk alleen. Ik vind het wel prima! Met een goed gevoel rij ik terug naar huis en val na een klein skype-gesprek met mama gerust in slaap. Truste 🙂

26-8-2019

Ja hoor, 7 uur netjes weer de oogjes open….maar moe! Ik had wel gedacht dat mijn wekkersysteem wel uitgewerkt zou zijn na een paar weken hier, maar helaas. Nog maar even in bed blijven liggen en een beetje scrollen door nu.nl. Daar wordt je ook niet veel vrolijker van, dan maar even YouTube kijken. Rond half 9 schuif ik aan voor het ontbijt en ontmoet ik Nikki. Blijkbaar toch een nieuwe vrijwilligster. Ze blijft hier voor 3 weken en is al een paar maanden aan het rondreizen door Azië. Na deze stop in Bali gaat ze nog door naar Nieuw-Zeeland. Echt vet!

Terwijl we naar school lopen leg ik een beetje uit hoe het hier in zijn werk gaat. Wanneer we aankomen is er verder niemand te bekennen die Nikki even een rondleiding geeft. Dan doe ik het wel even haha. Daarna sluiten we aan bij het ochtendritueel dat behoorlijk laat begint. We slaan dan ook even twee nummers over, omdat we anders echt te laat gaan beginnen met de lessen.
De rest van de dag verloopt redelijk standaard. In de ochtend de individuele therapie en in de middag het trainingsprogramma. Dit programma loopt trouwens erg lekker en ik merk dat wanneer oefeningen te makkelijk zijn Yesi en Ketut deze ook netjes aanpassen op een goede manier! Na het programma wil Wayan Adi nog even lekker zingen met zijn allen. Wat een lekker jochie is dat zeg, altijd vrolijk en enthousiast!

Na school rij ik naar een koffietentje waar ik al vaker langs ben gereden en waarvan ik elke keer dacht, daar moet ik nog eens even naar toe. De cappuccino die ik bestel smaakt goddelijk! Alleen het uitzicht op de drukke weg is minder en de grote grijze gebouwen er omheen maken het niet knusser. Dus wegwezen en nog even een biertje bij het watervalletje. Dan schuif ik weer aan voor het avondeten met de twee Chinezen en Nikki. Ik ga altijd expres wat later eten, want die twee Chinezen maken me helemaal gek met hun gesmak. Het is echt niet normaal!
Na het eten laat ik Nikki kennis maken met Yeh Pulu. Het is al een beetje donker en ze hebben het rijstveld net geoogst, maar nog steeds een mooie omgeving! Na mijn bakje Bali Kopi kijk ik nog een afleveringetje van The Big Bang in mijn kamer en ga daarna lekker op tijd slapen! Peace out!

27-8-2019

Oeh we hebben bij het ontbijt weer eens Pisang Goreng, heerlijk! Ook eens een lekker gebakken eitje zonder groente. Alleen jammer dat ik vergeten ben nieuwe pasta te kopen…. Ach je ken niet altijd 6 gooien! Eenmaal terug in m’n kamer wacht ik heel even met douchen. ik heb namelijk ontdekt dat rond een uur of half 10 de waterdruk weer op volle kracht is! Om 10 uur arriveer ik weer fris en fruitig op school. Daar gaan we na het ochtendritueel weer met Agun aan de slag. Zijn vader komt elke dag braaf op tijd naar school en gaat met hem aan de slag als ik nog even bezig ben, HELD!

Ik kom op het idee om van de zitzakken die we hier hebben een soort statafel te maken. Verticaliseren is voor Agun een erg goede oefening om zo de romp en nekstabiliteit te verbeteren. Ik moet echter voorkomen dat zijn knieën overstrekken tijdens het staan, zoals jullie weten kan hij behoorlijk ver de andere kant op buigen. Ik probeer het een en ander en het lukt redelijk om hem goed neer te zetten, maar ik ben nog niet tevreden. Ik merk dat hij wat slapper en vermoeider begint te worden dus we verplaatsen weer naar de rolstoel. Ook hier probeer ik het een en ander uit. Hij laat namelijk elke keer zijn hoofd naar voren vallen en dat is niet goed voor zijn nek. Hoe krijg ik hem zover dat hij rechtop blijft zitten? Ik maak en fotootje en vraag mijn collega’s om hulp. Het is natuurlijk even afwachten, want het is daar nu midden in de nacht!

Wanneer we na de lunch weer op school arriveren is Agun er nog steeds en zie ik dat zijn moeder allerlei traktaties uit haar tas tovert. Agun is vandaag jarig en wordt 7 jaar! De moeder vertelt dat zijn zusje zich herinnerde dat hij jarig was en dat ze een klein feestje wilde geven. Mooi dat zijn zusje zich moet herinneren dat hij jarig is haha. Omdat Agun nieuw is wisten de ouders niet dat er hier geen suiker getrakteerd mag worden. Ik geef aan moeder aan dat ze maar even met de local teachers moet overleggen. Uiteindelijk mogen ze trakteren, maar de suikertraktaties mogen niet naar de ADHD’ers. De rest van de middag zit ik met Ketut aan het nieuwe protocol en maken we de laatste puntjes af voordat we het kunnen bespreken.

De rest van de middag breng ik weer lekker in de sportschool door en rij na het avondeten met Nikki naar de volgende must-see plek, Frozen Yogi! Op de terug weg een kleine stop bij de supermarkt om even te pinnen en wat lekkers te halen (en gewoon weer chocopasta vergeten). Thuis kijk ik weer een klein afleveringetje en druppel weer lekker mijn bedje in. En er weer even uit om de ventilator aan te zetten en er weer in. Pff mijn ingedeukte matras begint bijna op een badkuip te lijken, zo warm! Uiteindelijk val ik gelukkig in slaap, tot morgen!

28-8-2019

Een week geleden werd mij een keer gevraagd of ik koffie of thee bij het ontbijt wilde. Nou als dat gevraagd wordt sla ik een bakje koffie natuurlijk niet af! Sindsdien krijg ik elke dag bij het ontbijt automatisch een bakje koffie! Heerlijk! Ook hebben we nu al drie dagen achter elkaar Pisang Goreng, zo lekker!

Met een goed gevulde maag en na een frisse douche lopen we weer naar school. Wanneer alle kinderen na het ochtendritueel weer naar de klas zijn gebracht, zoek ik even uit hoe ik van die zitzak nou een goede statafel ga maken voordat Agun aankomt. Ik denk dat ik wel een goede oplossing heb gevonden. Zodra Agun aankomt met zijn vader probeer ik het uit. Even nog wat extra aanpassingen zodat hij niet zomaar omvalt, maar uit eindelijk lukt het en ben ik er best tevreden over! Later probeer ik met tips van mijn collega’s Agun ook nog wat beter in de rolstoel te krijgen. Hij is vandaag wat meer uitgerust dus het lukt redelijk om zijn hoofd wat onder controle te krijgen. Helaas lukt het niet om die flexie in zijn nek te voorkomen, maar ben al lang tevreden met zijn zithouding!

Tijdens de lunch besluit ik na een tijdje toch even apart te gaan zitten. Ik weet dat het misschien overdreven klinkt, maar ik kan echt een beetje agressief worden door dat gesmak van die Chinese meiden. In alle rust eet ik mijn lunch op, die overigens wel een beetje mijn neus uitkomt op woensdag. Niet mijn favoriet op deze dag! Snel weer naar school voor het middagprogramma. We passen weer wat oefeningen aan om het wat moeilijker te maken voor sommige kids. Je ziet echt al wel vooruitgang, echt tof!
Na school vertrek ik lekker naar het watervalletje voor, tja raden maar!! Het begint met een C en eindigt op appuccino. Met een prachtig uitzicht op de waterval, die vandaag meer volume heeft, maak ik de plannen voor mijn laatste officiële weekendje weg. Ik wil dit weekend naar Nusa Penida, een eiland voor de kust van Bali. Via de vorige vrijwilligers heb ik een driver gecontact die mij daar wel rond wilt rijden. Nu probeer ik via Facebook nog mensen te zoeken die met mij mee willen want het is in je eentje best wel prijzig!

Na het avond eten haal ik bij Yeh Pulu een bakje koffie met Pisang Goreng als dessert. Later bestel ik nog een biertje terwijl ik mijn blog weer vormgeef. Ook nog even contact gehad met m’n lieve broer, want die is vandaag jarig! De rest van de avond chill ik lekker in mijn kamer en probeer ik nog wat te werken aan mijn touwtje spring skills. Moe maar voldaan val ik weer lekker in slaap!

5 Responses to “Coffeenient

  • Laatste loodjes gozer. Geniet!

  • Super stoer, je keuze om juist te genieten van het ‘alleen’ zijn en geen contacten zoeken. Dat was juist ook een van je persoonlijke leerpunten meen ik me te herinneren.
    Wat doe je het goed daar. Voor jezelf EN voor de kids!
    Enjoy the last part!

  • Zit er geen hoofdsteun op de rolstoel van Agun? Met van die zij “flappen”? Dan een shawl rond zijn hoofd/ en steun. Dan is zijn hoofd “gefixeerd”

  • Ben nou ook wel benieuwd hoe een ‘Green bowl’ eruit ziet….

Laat een antwoord achter aan Marina Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *